O 29 de agosto, un grupo de Físicos que volaba en un avión, viuse rodeado por unha nube de antimateria. Hoxe seis anos despois, ainda seguen sen saber o que pasou ese día no avión.
Joseph Dwyer, físico da universidade de New Hampshire, voaba con un grupo de colegas, cando se produxo un turbulento e inesperado encontro. Todo parecía ir ben ata que o avión se colocou encima dunh agran tomenta, o avión foi zarandeado e empezou a caer.
Pero durante eses minutos, os aparatos mostraron mais cousas, o avión estaba rodeado por unha nube de positróns (particulas de antimateria opostas aos electróns) que non debía estar ahí. E é algo inesplicable por calquera proceso coñecido. Sábese que algunhas veces as tormentas producen destellos de raios gamma , que poden chegar a creas pares de electróns e positróns cando interactuan co aire.
Pero os integrantes do avión aseguran que non viron brillantes de raios gamma junto aos positróns. Pero só puideron ver unha nube de positróns.
Sabemos que no Universo hai duas clases de materias: a normal e a antimateria, aparte da materia escura, a normal e a antimateria son idénticas excepto polo signo de carga. Para cada tipo de partícula normal existe unha antipartícula (no caso do electrón e o positrón).
Outra das opcións que investigaron os cientificos é unha posible especie de raio escuro, que se producen dentro da tormenta eléctrica e producen alternancias cos demais raios normais. Nun raio escuro as particulas energéticas son moi aceleradas, chegando en ocasións a producir positróns que axudan a descargar energía nun campo eléctrico.
Si che interesa saber mais destes novos tipos de fenómenos podes consultar as seguintes páxinas:
http://www.abc.es/ciencia/20150514/abci-misteriosa-nube-antimateria-201505132230.html
http://pijamasurf.com/2013/05/nueva-evidencia-sobre-los-rayos-negros-la-radiacion-mas-poderosa-y-breve-de-la-tierra/
jueves, 11 de junio de 2015
jueves, 4 de junio de 2015
Retrásase o lanzamento do novo platiño voante da NASA
Este lanzamento poñerá a proba a tecnoloxía actual e poderá permitir o transporte de grandes cantidades de cargamentos a calquera parte da Terra e incluso a outros planetas como Marte.
A mala situación do océano pacífico obliga a pospoñer o lanzamento do proxecto do platiño voante da NASA, xa que a altura das olas é clave para conseguir recuperar os datos conseguidos ademáis da necesidade do uso de globos a gran altura e varios desaceleradores supersónicos.
O lanzamento comeza coa elevación da nave a unha altura de 37 kilómetros onde se lle fará unha análise, e se todo vai ben, o LDSD (desacelerador supersónico de baixa densidade) soltarase do globo e alcanzará unha altura de 55 kilómetros. Unha vez alcanzada esa altura, comezará o descenso que ademáis de probar o colchón hinchable e os paracaídas supersónicos permitirá saber a carga que se pode levar nel. Todo un proxecto, coa vista posta nunha futura misión a Marte.
A mala situación do océano pacífico obliga a pospoñer o lanzamento do proxecto do platiño voante da NASA, xa que a altura das olas é clave para conseguir recuperar os datos conseguidos ademáis da necesidade do uso de globos a gran altura e varios desaceleradores supersónicos.
O lanzamento comeza coa elevación da nave a unha altura de 37 kilómetros onde se lle fará unha análise, e se todo vai ben, o LDSD (desacelerador supersónico de baixa densidade) soltarase do globo e alcanzará unha altura de 55 kilómetros. Unha vez alcanzada esa altura, comezará o descenso que ademáis de probar o colchón hinchable e os paracaídas supersónicos permitirá saber a carga que se pode levar nel. Todo un proxecto, coa vista posta nunha futura misión a Marte.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)